Gusto mo bang maging ME…dia?

Naaalala ko pa ‘yung unang beses na lumabas ang pangalan ko sa TV.

Nag-text brigade pa ako noon para i-share sa mga taong malalapit sa akin ang unang biswal na katunayan na media na ako. Kung sakaling uso na ang 3.2 megapixel na camera phone ko noong 2003, malamang eh nagpa-picture pa ako katabi nung TV namin.

Para akong nasa alapaap sa mga sandaling iyon… at sa tuwing binabalikan ko ‘yung gabing iyon, napapangiti na lang ako… kailan ko kaya ulit mararamdaman ‘yung feeling na ‘yon?

Napaisip lang ako, matapos basahin ang entry ni Ka Gasti tungkol sa mga narating na niya sa buhay.

Wala pang isang taon ang blog ko, pero iilan na rin sa mga nag-comment sa akin ang nagsabing masarap ang trabaho ko o di kaya’y suwerte ako dahil kung saan-saan na ako nakarating at puno ng adventure ang buhay ko kumpara sa kanilang “boring” na job description.

Hindi naman ako magpapaka-ipokrita at magpapapanggap na hindi masaya ang ginagawa ko dahil sa totoo lang, masaya naman talaga siya… at mahirap, nakaka-stress, nakakawala ng lovelife, nakakatuyo ng utak, nakaka-excite, nakakataba at kung anu-ano pang nakaka… para sa isang Communication Arts graduate, masasabi nang I’m living THE DREAM.

Pero alam niyo, hindi naging madali ang biyahe ko papunta rito. Maraming naging “sidetrip” ika nga… at kumbaga sa lansangan, maraming mga kanto na naligaw ako at nabugbog…

Pagka-graduate, ang unang trabaho ko ay copywriter sa isang maliit na advertising agency.

Mahigit 11 months din ako run… mabilis ang turnover ng mga tao dahil sa sahod, limited exposure at chance for growth, kaya nag-resign ako at naging PAL(amunin) ng mahigit dalawang buwan.

Nakakainip sa bahay at naging nakakahiya nang humingi ng baon sa mga magulang ko, kaya kinagat ko ‘yung offer sa akin sa isang publishing company, hindi bilang writer kungdi Account Executive. Meaning, tagabenta ng espasyo sa pahina ng pambatang magasin sa mga corporate ek-ek.

Wala naman siguro akong magiging problema pagdating sa marketing skills dahil sa daldal kong ito, tingin ko eh may madadagit naman akong kliyente na mag-aadvertise sa amin… kaso hinahanap-hanap ng sistema ko ang pagsusulat… lalo na kapag napapadaan ako run sa PRESS department nila.

Alam kong sa paghahabi ng mga salita ako tunay na liligaya kaya nag-resign ako matapos maging Account Executive… nang dalawang araw… ang pinakamabilis na career move sa buhay ko.

OK rin lang dahil agad akong nakapasok sa isang PR company. Writer din. Aliw dahil 21 years old pa lang ako at me kung anong halina sa akin ang pagtatrabaho noon sa Makati.

Pakiramdam ko’y yuppie na yuppie ako sa tuwing dumadaan at gumigimik sa Greenbelt, o di kaya’y kahit ‘yung simpleng paglalakad lang sa mga sulok ng sosyal na building sa paligid, me arrive na “Shet! Empleyado ako, may spending power ako!”

Magaling din pagdating sa trabaho ang boss ko noon, matalino at maimpluwensya. Pero hanggang dun lang ang magagandang ala-ala ko sa kanya. Ayokong dugtungan pa ang pagbabalik-tanaw ko sa mga naging karanasan ko sa kanya at sampu ng mga nakasama ko sa lugar na ‘yun dahil hindi magandang siraan ang opisinang nagbigay din sa akin ng pang-gimik at pamasahe… nang mahigit pitong buwan.

Pag-alis ko sa Makati, napadpad ako ulit sa isang maliit na advertising agency sa Ortigas.

Naka-puwesto sa isang sosyal at matayog na building ‘yung opisina kaya mas dama ko ang pagiging yuppie habang rumarampa sa kahabaan ng San Miguel Ave. ba ‘yun? Naka-MP3 pa ako (pangarap lang sa akin noon ang pagkakaroon ng iPod) habang me bitbit na Hot Choco galing Starbucks… ‘pag naaalala ko nga, palaisipan pa rin sa akin kung paanong nasustentuhan ko ang luhong ‘yun… araw-araw… sa liit ng sahod ko.

Pero me sumpa talaga ang mundo ng advertising para sa akin dahil isang buwan lang ako sa kumpanyang ‘yun.

May nakarating sa aking comment galing sa isa sa mga paborito kong prof noong college… nagkakuwentuhan kasi sila nung mga dati kong kaopisina mula sa first job ko.

Kilala niya ako bilang manunulat sa aming University paper, at nang malaman niyang sa advertising ako nalilinya (actually, nag-aaplay din ako sa kanilang kumpanya noon), me konting panlilibak na hinusgahan niya ako:

“Ah, si Perez? Nagpapanggap lang naman na pang-advertising ‘yan, pero sa journalism talaga ‘yan.”

Hindi ko siya itinuring na compliment dahil sa eskuwelahan ko, advertising ang kinikilalang forte ng tinapos kong kurso. Ang dating sa akin eh para bang wala akong puwang sa industriyang itinakda sa akin ng aking diploma.

22 years old ako noon at gumagalang walang trabaho. Humbling experience lalo na kapag nabulag ka sa “prestige” na hatid ng pagiging editor sa isa sa mga pinakapipitagang University paper sa Pilipinas.

Noon ko lang naunawaan na iba pala talaga ang batayan kapag nasa real world ka na. Kung hindi ka likas na magaling, kailangan mong maging madiskarte… mga katangiang kailangan ko pang i-develop nung mga panahong iyon.

Nakakababa rin ng pagtingin sa sarili kapag lumipas na ang isang buwan at nagmumudmod ka pa rin ng resume sa kung saang opisinang me Studio, Advertising o Publishing sa dulo pangalan nila.

Dumating na nga ‘yung puntong naglalakad ako sa EDSA… kagagaling ko lang sa isa na namang job interview (na alam kong hindi ako tanggap). Umiiyak akong nakikinig sa aking MP3 habang tumutugtog ang kantang “Drive” ng Incubus. Pang-music video ang eksena pero sapol talaga sa akin ang mensahe nung kanta. Halos kasabay ko na siyang inuusal sa mga panalangin ko kay Papa Jesus.

At siguro nga, may soft spot si Papa Jesus kay Brandon Boyd dahil hindi naglaon, sinagot niya ang panalangin ko.

Nagkaroon ng opening para sa Researcher sa unang programa ko. Sumasabit-sabit na ako noon sa kaibigan kong si Jayme sa mga undercover ocular niya… at nang mag-resign ‘yung isang researcher sa kanila, inirekomenda niya ako.

Naaalala ko pa ‘yung first day ko sa GMA, naka-three fourths ako na blouse, slacks at half-boots… pormal-pormalan. Baduy!

At noong ipinakilala ako ni Jayme sa mga kapwa researcher namin… hindi ko napigilan ang aking sarili:

“Dream come true sa akin ito! Sa wakas natupad na rin ang mga pangarap ko…”

Natawa ‘yung isang researcher…

“Puwes, namnamin mo na ‘yang feeling na ‘yan dahil malapit ka nang magising sa katotohanan…”

At nangyari nga… pagkalipas ng isang linggo, humawak na ako ng aking unang istorya. Masalimuot.

Madugo pala ang pagiging researcher sa TV. Dito ko naranasang magpakatay ng aso (at muntikan nang matanggal dahil dito), magpanggap na buyer ng pekeng sabon, makipag-usap sa isang rabid na taong-grasa (kakahanap ng nabaliw dahil nawalan ng anak), uminom ng pampa-abort para makumbinsi ang isang aborsyonista (again, hindi advisable… isang malaking katangahan), tumuntong sa lamesang kahoy habang nagvi-video sa maliit na butas sa plywood na dingding ng actual na nagbabalot ng marijuana sa isang Muslim area, mangalap ng pondo pampa-opera sa batang biktima ng sunog, mapalibutan ng mga batang rugby nang lagpas alas-dose ng hatinggabi, maghabol ng mga Badjao, magpanggap na durugista sa sementeryo, maglayag sa gitna ng umaalmang karagatan kasama ang dalawang batang bisaya… habang nakasakay sa isang maliit na fishing boat para lang makaabot sa flight sa Capiz… ilan lang ‘yan sa mga pinaka-hindi malilimutang karanasan ko bilang researcher.

Tama ‘yung sinabi ng kapwa ko researcher, na boss ko na ngayon… hindi biro ang trabaho sa broadcasting. And we are all as good as our last story. Kung magaling ka ngayong linggong ito, kailangang mas galingan mo pa sa susunod dahil maraming puwedeng mangyari na ikapapalpak ng trabaho mo.

Ilang beses na rin akong muntik nang matanggal… dahil na rin sa katangahan… pero mapalad pa rin ako dahil binibigyan ako ni Papa Jesus (at ng mga boss ko) ng pagkakataong bumawi.

Kahit na ngayong Segment Producer na ako, araw-araw pa rin akong sinusubok ng industriyang limang taon ko nang ginagalawan.

Kahit isa-isa nang nawawala ang mga taong naging tinik sa landas ko, may ilan pa ring parang bato na sumisingit sa sapatos ko at umiistorbo sa aking pag-usad.

Dito nga lang ako sa media tumagal… at sa tingin ko, dito ko lang kayang tumagal… pero sa totoo lang, hindi ko pa rin masabi kung dito talaga ako tatagal.

Magulo ba?

Eh malay kasi natin, dumating ang panahon na mauumay na ako sa walang katapusang pagparoo’t parito… o di kaya’y hindi ko na makitaan ng saysay ang mga ginagawa kong istorya… darating din ang oras na hindi na kakayanin ng katawan ko ang pagpupuyat sa editing.

Hindi ko masabi kung hanggang kelan bago ako mag-alinlangan sa landas na tinatahak ko… o kung mag-aalinlangan pa ba ako rito. Naniniwala kasi akong kanya-kanya lang naman tayo ng langit… at impyerno.

Given nang hindi ako ‘yung tipong makukuntento nang nagpapaputi sa opisina… at suwerte ako dahil akma sa akin ang trabaho ko, pero minsan, iniisip ko pa rin kung kelan ko muling mararanasan ‘yung naramdaman ko, isang gabi… noong 2003.