Peklat!

Kapag ganitong malapit na ang Holy Week, mas lumalaki ang posibilidad na magsuot ka ng shorts… at dahil huli na para magpaliit ng braso at tiyan, ang susunod na asset ko sanang ipagmamalaki eh ang aking legs.

Hindi niyo naitatanong, kaya ako hindi natutong magbisikleta eh dahil sa ayaw ng Lola ko noon na masugatan ang binti ko. Noong Grade 3 naman ako, akala ng mga kaklase ko, naka-stockings ako sa kinis nito. Hanggang college, rumarampa pa ako sa Main Building ng UST nang naka-shorts. At sa tuwing nahuhuli ko noon ang crush ko na nakatitig sa akin, isa ito sa mga parte ng katawan kong animo’y bato-balani sa mga mata niya…

Sa itinagal-tagal na nga ng panahon na naging pambenta ko ang aking binti, kung kelan legal na ang naka-shorts dahil sa mga lugar na pinupuntahan ko sa trabaho, saka pa ako nito binigo…

Napansin ko lang naman ‘yun kanina lang, habang iminomodel ko ang mga ternong babaunin ko sa susunod kong biyahe…

Ang latest… ‘yung mga butlig na remembrance ng pangangaso namin ng porcupine sa Palawan nung isang linggo, nangingitim na… ‘Yung medyo malabo naman na guhit sa kanang hita ko, nagasgas ng takip ng aircon na pinilit kong ayusin dun sa hotel namin nung 2006… at ‘yung isa pang namumuti nang peklat sa me bandang kanang paa… bunga nung pagkakatisod ko sa nakabalandrang sanga ng puno sa trekking namin sa Bicol…

Kada tingin ko sa bawat peklat, me istoryang nabubuo sa utak ko. At singtingkad ng mga kuwentong iyon ang bakas na iniwan nila sa dati’y flawless kong binti.

Kung sana’y maikukuwento ko rin sa mga nakakakita nito ‘yung history ng bawat isa, hindi nila aakalaing naging pabaya lang ako sa sarili.

Ang peklat ay peklat at kahit pa hindi mo ginusto ang sugat na naghatid niyan… wala ka nang magagawa dahil permanente na.

Parang mantsang ilang beses mo nang kinuskos, eh habambuhay pa ring nakabakat sa’yo. At walang pakialam ang kahit sinong makakita… kung ‘yung mga nakuha mo ba sa karanasan… eh me pinagkaiba sa iniwang marka ng simpleng galis lang.